Recensie You are my sunshine ★★★

Wat speelt er zich af in het brein van een comapatiënt? Er zijn heel wat theorieën, maar niemand weet het met zekerheid te vertellen. In de musical ‘You are my sunshine’ van Deep Bridge deelt schrijver en regisseur Stany Crets zijn idee over de wachtkamer van de comapatiënt. Het resultaat is een vermenging van het bewustzijn uit de film ‘Vanilla Sky’ met de interne logica van ‘Groundhog Day’. Combineer dit met het gegeven dat de innerlijke leefwereld van twee onbekende vrouwen met elkaar verweven is via één en dezelfde favoriete plek en je hebt een boeiende mix om een goed verhaal mee te creëren. En daar stoot Stany op de grenzen van het genre musical. Wat oorspronkelijk het idee was voor een film heeft zich niet goed genoeg weten te vertalen naar de planken. Zelfs de geweldige prestaties van actrices Ann Van den Broeck en Sophie Janssens weten dan de meubels niet te redden.

En veel meubels zijn er al niet om te redden. Het verhaal speelt zich af op de favoriete plek van zowel de vijvenveertigjarige Britt als de vijftienjarige Lena: een gezellig vakantiehuisje naast een vijver. Dit strookt totaal niet met het scènebeeld dat we te zien krijgen. Er staat een oude doos van chocolade (gerecycleerd uit ‘Charlie And The Chocolate Factory’), een afgeleefde zetel (gerecycleerd uit het decor van ‘Rent’), twee olievaten (geen idee wat die in een gezellig vakantiehuis komen doen) en een trampoline die afgedekt is met verhuisdekens. Het roept eerder het gevoel op van het magazijn van de Kringloopwinkel dan dat van een idyllische vakantieplaats. 

Op zich is dat heel jammer. Het lijkt alsof deze productie van Deep Bridge geen geld mag kosten, terwijl de voorstelling helemaal anders aan zou voelen mocht het decor de juiste uitstraling geven. Men probeert nog aan de sfeer te werken door de projectie van een meisje dat in het water zweeft, een bos in de sneeuw en een reeks schilderijen waaronder waterlelies van Monet, maar het straalt nooit het gevoel uit van een plek waar je wil zijn. Dit staat in schril contrast met het feit dat het zowel voor de spring-in-het-veld Lena als de net-door-haar-vriendje-bedrogen Britt hun favoriete plek op aarde is. 

Lena en Britt kennen elkaar eigenlijk niet. Wanneer Britt aankomt in het vakantiehuisje nadat ze net een gsm-ruzie heeft gehad met haar ex Tom, blijkt daar al tien jaar het vijftienjarig meisje Lena te verblijven. Britt schrikt zich een hoedje en wil vluchten, maar ontdekt al snel dat ze niet weg kan. Ze zit gevangen op deze locatie. Het is de hyperactieve snotneus Lena die haar moet uitleggen dat ze eigenlijk in een coma ligt en als dusdanig vast zit op haar favoriete plekje op aarde. Toeval wil dat dit ook voor Lena het favoriete plekje is en daarom komen de twee vrouwen samen te zitten in het vakantiehuisje waar elke dag hetzelfde is. Elke dag hetzelfde weer, elke dag een ijskast met dezelfde inhoud en wat je ook doet, je wordt elke morgen in dezelfde toestand wakker. Af en toe hoor je stemmen die vragen om een teken van leven te geven en met je ogen te knipperen, maar voor de rest zit je gevangen in deze realiteit. Je kan er alleen het beste van maken en proberen je uiterste best te doen om te knipperen met je ogen wanneer de stemmen weerklinken. 

Met deze uitgangspunten heeft schrijver Stany Crets heel wat voer om een boeiende voorstelling te creëren, maar hij botst tegen de beperkingen van het theater. Zo zou het voor het begrijpen van de verhaallijn interessanter zijn mocht het publiek relatief vroeg in de musical een inkijk krijgen in de geschiedenis achter het personage van Lena. Het probleem daarbij is dat je dan heel veel weg moet geven dat je liever nog niet vertelt én dat je al heel vroeg in de voorstelling een hele zware scène krijgt waar je als publiek toch even van moet bekomen. In een film kan je dit oplossen door geleidelijk aan stukjes flashback te geven wanneer die relevant zijn, maar op een toneel moet je dat verhaal als één geheel brengen. En dan moet je als verteller en regisseur kiezen: wanneer je het vooraan plaatst, opent je musical te zwaar; wanneer je het achteraan plaatst, mist het publiek stukjes informatie die het makkelijker maken om in de voorstelling te komen. 

En zo opent de musical ‘You are my sunshine’ heel verwarrend met Lena die gekleed in een waadpak op een trampoline zit te springen terwijl ze “Ik knipper” zingt op een elektrobeat. Het feit dat ze daarbij niet goed verstaanbaar is omdat de klankafstelling ver van ideaal is, helpt ook niet. Iets later zie je Britt zenuwachtig rondlopen terwijl ze via de telefoon ruzie zit te maken met haar vriendje Tom en op dezelfde beat “Ik leg af” roept. En zo ontstaat een eerste duet van Ann Van den Broeck en Sophie Janssens op een beat die je op de eerste plaats niet met musical zou associëren (tenzij je ooit de Vlaamse musical ‘Ben X’ zag). Het is een verfrissende opening voor een Vlaamse productie die jammer genoeg in de steek gelaten wordt door de techniek. 

Het gevolg is wel dat je de eerste snippers informatie van het verhaal verliest en dat terwijl de hele mindset van de voorstelling al heel wat inspanning van het publiek vraagt. ‘You are my sunshine’ slaagt er dan ook niet in om ons helemaal in het verhaal te krijgen. Ondanks de geweldige prestatie van zowel Ann Van den Broeck als Sophie Janssens komen we nooit echt in de voorstelling; er ontstaat geen emotionele connectie. ‘You are my sunshine’ heeft net iets te veel momenten die de aandacht niet kunnen vasthouden. 

Ann Van den Broeck schreef het mooie en melancholische liedje dat muzikaal omlijst wordt door cello en akoestische gitaar: ‘Dit Huis’. Tekstueel doet het denken aan Toon Hermans en vocaal geeft Ann het een lichte country-toets mee. Het neemt je langzaam mee in de sfeer die het vakantiehuisje zou moeten hebben en wanneer je er als publiek dan bijna aankomt, volgt een scène die doet denken aan ‘Een tocht in het donker’ uit ‘Kadanza’. Het is rommelig, slecht verstaanbaar en … het zet de toeschouwer weer een stap achteruit. 

In ‘Is wij nog altijd ons?’ bezingt Ann met heel wat emotie en een ferme dosis rock de frustraties van haar personage Britt over diens relatie met Tom. Ze kan vocaal moeiteloos op tegen de elektrische gitaar die stevig haar best doet. Dit wordt opgevolgd door een heel knap nummer voor Sophie waarbij ze zacht en lief mag starten en dan in vreugde mag uitbarsten met ‘De wereld was mijn oester’. Sophie probeert het publiek mee op haar hand te krijgen om mee te zingen en wanneer die eindelijk verstaan wat ze zingt, doen die zelfs een poging. Maar al die inspanning om de toeschouwers mee te krijgen vervalt wanneer in de volgende scène het verhaal weer inzakt als een pudding. De dialogen daar zijn niet sterk genoeg om je in het verhaal te houden en je wordt terug “toeschouwer”. 

‘Elke dag dezelfde dag’ is een heel leuk stuk in de voorstelling. Het bezingt het feit dat in hun realiteit tijd enorm relatief is. Als alle dagen hetzelfde zijn, kan je Kerst vieren op 1 april. Dit nummer laat toe om wat te spelen met melodieën, stemmen, ritmes en brengt een welgekomen moment van ontspanning in het verhaal. Het is ook een uitgelezen kans voor de twee hoofdrolspeelsters om te laten horen hoe mooi hun stemmen samen klinken. 

Het meest pakkende moment is wanneer Sophie de reprise van ‘Wacht op mij’ brengt. Net daarvoor bracht Ann dit nummer als een hoopvolle ballade die een liefdevol verlangen uitstraalde en nu laat Sophie horen dat je dit ook breekbaar en huilend kan brengen. Hetzelfde nummer krijgt een totaal ander gevoel mee en zet de teneur voor het stuk in de voorstelling dat je bij de keel grijpt. Want hier klopt het plaatje wel. Je hebt ondertussen alle info die je nodig hebt, je bent als publiek mee met het verhaal, de muziek heeft je in de juiste sfeer kunnen brengen en nu mag Sophie de kers op de taart zetten met een ijzersterke acteerprestatie. 

Van Ann Van den Broeck weten we al langer wat ze allemaal in haar mars heeft, maar ‘You are my sunshine’ van Deep Bridge in de Rode Zaal van het Fakkeltheater in Antwerpen geeft het publiek de kans om nu ook kennis te maken met het talent van Sophie Janssens. Het is wat ons betreft dé reden om deze voorstelling te gaan bekijken. 

< Sascha Siereveld > 

CAST

Britt: Ann Van den Broeck

Lena: Sophie Janssens 

CREATIVES

Regie & Script: Stany Crets

Muziek: Ann Van den Broeck

MD & Repetent: Thomas Vanhauwaert